Let it snow..

All I want for Xmas is youuu..Κάθομαι και ακούω χριστουγεννιάτικα χαζεύοντας σαν μικρό παιδί..Δεν σας έχω γράψει για πολλές μέρες αν και έγιναν πολλά, ελπίζοντας να μου το συγχωρήσετε μιας και ήταν ευχάριστα και προτίμησα να τα απολαύσω παρά να τα γράψω:-) Πλέον είμαι πολύ καλύτερα και βλέπω τα πράγματα με μια πιο θετική πλευρά..Το κύριο πρόβλημα βέβαια παραμένει, αλλά αφού είμαι στα καλύτερα μου με τους γύρω μου δεν με πτοεί..Ααα το καλύτερο; Χιονίζειιιι!!!! Επιτέλους!!! Έχουμε τραβήξει τόσο κρύο τις τελευταίες μέρες αλλά χιόνια δεν βλέπαμε..Τελικά αποφάσισα πως οι νιφάδες δεν πέφτουν απλά, χορεύουν ένα δικό τους μυστικό χορό και αυτό τις κάνει τόσο μαγικές!!Έχω ανοίξει όλες τις κουρτίνες για να μη χάσω ούτε και μιας το μαγικό της ταξίδι μέχρι να φτάσει στο έδαφος..Και μιας και είμαστε στην όχθη του ποταμού δεν έχω δει πιο όμορφο χριστουγεννιάτικο τοπίο!!Πρέπει να χιονίσει κι άλλο όμως γιατί δεν έχει στοιβάσει πολύ..

Το σπίτι δυστυχώς ακόμη δεν το έχουμε στολίσει λόγω κυριακάτικης τεμπελιάς..Αποφασίσαμε η ώρα 6 το βράδυ να πάμε να αγοράσουμε τα χριστουγεννιάτικα μας, αλλά δυστυχώς τα καταστήματα δεν μας περίμεναν!! Εγώ όμως που ήθελα σόι και καλά χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, να σου μου ήρθε η ιδέα..Το αποτέλεσμα; Λιωμένη νουτέλα, φράουλες, hot chocolate, marshmallows, κεριά- με την αγαπημένη μου "λάμπα με κερί" δώρο σε προηγούμενα γενέθλια από την παρέα στην καινούρια της τοποθεσία μέσα στο τζάκι μιας και δεν μπορούμε να το ανάψουμε- και χριστουγεννιάτικη ταινία!!! Βέβαια το πιο σημαντικό..μαζί με τους ανθρώπους που υπεραγαπώ, γιατί αλλιώς αν τα έτρωγα μόνη μου όλα αυτά μόνο με διαβήτη με βλέπω!! Ήταν μια νύχτα που μου θύμισε πως είμαι ευτυχισμένη!:-)

Βέβαια δεν ήταν μόνο αυτή η νύχτα..Νομίζω η μαγεία των Χριστουγέννων ήρθε και με βρήκε κατακέφαλα αν μπορώ να το πω έτσι! Και επειδή δεν σας είπα τελικά που είχα πάει, ενώ σας το υποσχέθηκα, σας το λέω τώρα..Lion King..Απίστευτο!!!Αν ήρθατε Λονδίνο και δεν το έχετε δει παρακαλώ επανορθώστε!!Τέλεια σκηνικά και κουστούμια, ίδια με την θρυλική ταινία της οποίας είμαι φανατική θαυμάστρια από μικρούλα.. Μετά ήρθαν τα γενέθλια του, που ευτυχώς μέσα στο τρελό άγχος και τους ατελείωτους περιπάτους για να βρω το κατάλληλο δώρο, μιας και διέταξε πως απαγορεύονται τα ακριβά δώρα, μου ήρθε ακόμη μια ιδέα.. Έτσι λοιπόν εκτός από τα μικρά μου δωράκια, την τούρτα cheesecake με ολόφρεσκα φρούτα που του παρήγγειλα για το βράδυ, ετοίμασα και μια μικρή έκπληξη..Δείπνο για δύο..από εμένα..Για αρχή πιπεριές με φέτα στο φούρνο, αφού ήξερα πως τις ήθελε πολύ, και κυρίως γεύμα ταλλιτέλλες με φέτα μυστική συνταγή της μαμάς!!Οι λεπτομέρειες έκαναν φυσικά τη διαφορά..Πέταλα σε σειρά από την πόρτα μέχρι το στολισμένο τραπέζι δίπλα από τον ποταμό-τελικά το σπίτι μας είναι πολύ ρομαντικό- με κόκκινο τραπεζομάντιλο, κεράκια παντού και άσπρο κρασί!! Τα λόγια περιττά.. Μετά το διασκεδάσαμε στο bowling που τελικά αποδείχτηκε τέλεια ιδέα, μαζί με φίλους.. Χαμογελούσε και αυτό μου τα έλεγε όλα!!:
Το άλλο γεγονός που με έκανε και πάλι να θυμηθώ πια είμαι καταρρίπτοντας όσα σας έγραφα στα τελευταία μου posts, είναι η έκτακτη επίσκεψη μιας πολύ καλής μου φίλης, η οποία έπιασε το τρένο ξαφνικά για να έρθει να με δει!! Με πήρε τηλέφωνο σε λυγμούς αφού ως δια μαγείας κάτι με ώθησε στο να της στείλω πριν ένα μήνυμα λέγοντας της πόσο μου έλειψε, και μου είπε έρχομαι θέλω να σε δω..Δεν φαντάζεστε πόσο μου έλειψε..Όλη η παρέα μου έλειψε και μου λείπει..Τότε θεωρούσα πως απλά ήμασταν μαζί επειδή έτσι έτυχε, αλλά τελικά πέτυχε δεν έτυχε..Αυτά που ζήσαμε κανείς δεν ξέρει..Και τώρα που προσπαθώ να μπω σε μια άλλη παρέα εδώ και 1μιση χρόνο νομίζοντας για λίγο πως τα κατάφερα το καταλαβαίνω ακόμη περισσότερο..Πως η διαφορά είναι πως εμείς ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ!! Και αγαπιόμαστε πραγματικά, χωρίς μάσκες, χωρίς υποκρισίες χωρίς ψεύτικα χαμόγελα..Γιατί ξέρω πως ακόμη και τώρα που είμαστε μίλια μακριά είμαστε το ίδιο, άσχετα πως πια δεν είμαστε στο ίδιο σπίτι όλη μέρα, άσχετα πως δεν μιλάμε πια τόσο συχνά..Εκείνοι οι άνθρωποι είναι πιο κοντά μου από πολλούς εδώ που "είναι" κοντά μου.. Και όταν αυτοί οι άνθρωποι έρχονται από μακριά μόνο και μόνο για να τους κάνεις να χαμογελάσουν και το πιο σημαντικό να είναι σίγουροι πως θα τους κάνεις, τότε είναι που αντλείς μια δύναμη πιο δυνατή και από του πιο μεγάλου μαγνήτη..Δεν κάναμε τίποτα ιδιαίτερο εκείνη τη μέρα..Περπατήσαμε στην Oxford Street που είναι στα πάνω της τώρα με τα φωτάκια και τις στολισμένες βιτρίνες, φάγαμε στο Carluccios και μετά πήγαμε για καφέ στο Soho..Και κατάλαβα γιατί πλέον δεν κάνω αυτές τις αγαπημένες μου συνήθειες..Γιατί δεν είναι το πού αλλά με ποιον..Γιατί δεν είμαι μόνο εγώ που τις έκοψα αλλά και αυτή..Γιατί τελικά δεν είναι μόνο εγώ που νιώθω μόνη χωρίς αυτούς..Και γι' αυτό περάσαμε μαζί και το Σάββατο το βράδυ ενώ ήρθε ακόμα ένα τρελό της παρέας από ακόμη πιο μακριά!!!!! Έτσι απλά.. Και όπως έγραψε στο τέλος της βραδιάς η δεύτερη.. "Είναι μερικοί άνθρωποι που σε κάνουν να γελάς πιο δυνατά, να χαμογελάς πιο πλατιά και να ζεις την ζωή σου λίγο καλύτερα.."

Το χιόνι άρχισε να πέφτει μπόλικο!!!Ελπίζω να καταφέρει να στοιβάσει τώρα..Το απόγευμα έχουμε προγραμματίσει την πρώτη μας χριστουγεννιάτικη βόλτα για φέτος! Έχω πάει αρκετές φορές εγώ αλλά όχι μαζί του..Όπως είπα και πριν όμως δεν είναι το που αλλά με ποιον.. ανυπομονώ όσο τίποτα άλλο!!:-)

Ανθρώπινες στιγμές και Α-τυχήματα..

Καινούρια βδομάδα λοιπόν και να 'μαι πίσω! Νομίζω πως αυτό το Σαββατοκύριακο κατάφερα αρκετά τον στόχο μου..Ίσως με τη βοήθεια πολλών συγκυριών βέβαια..Γιατί ο Θεούλης ξέρει πότε να μας στείλει το κάθε τι που συναντάμε..Η Παρασκευή μου πέρασε χαλαρά με υπέροχο φαγητό φτιαγμένο από τα χέρια ενός πολύ καλού φίλου-αλήθεια υπάρχουν άντρες που μαγειρεύουν θεσπέσια!!- κρασάκι και τη συνοδεία μιας πολύ καλής ταινίας..Δεν βγήκαμε μιας και δεν φαντάζεστε τι γινόταν έξω, νόμιζα θα μετατρεπόμουν σε χιονάνθρωπο, το καρότο μου έλειπε..Ακόμη δεν χιόνισε αλλά κατά εκεί το πάει..Ααα ήρθανε και τα Χριστούγεννα, η αγαπημένη μου εποχή..Ίσως να ευθύνεται και αυτό για την καλή μου διάθεση..Δεν θα πω περισσότερα γιατί θέλω να σας γράψω ξεχωριστό post για αυτό μόλις μαζέψω και αρκετές φωτογραφίες από τους δρόμους του Λονδίνου..
Και μετά ξημέρωσε το Σάββατο!Τεράστια μέρα! Ξύπνησα με την ησυχία μου και αποφάσισα να πάω για ψώνια με την κολλητή μου, η οποία σημειώστε είχε χτυπήσει το δάχτυλο της στην πόρτα 2 μέρες πριν..Πήγαμε westfield, αφού το κρύο απαγόρευε Oxford, και ξεκινήσαμε την έρευνα στο στολισμένο πολυκατάστημα παίρνοντας ως εφόδιο την αγαπημένη μου χριστουγεννιάτικη απόλαυση..Toffe nut latte starbucks..Η μυρωδιά του με τρελαίνει κυριολεκτικά..Σαν ήμασταν λοιπόν μεταξύ ψηλών, κοντών και μεσαίων μποτών το χτυπημένο δάχτυλο μας έκανε παράπονα..Μετά από παρότρυνση κάποιου φίλου μου γιατρού, καταλήξαμε στις πρώτες βοήθειες..Η κατάσταση γινόταν ολοένα και πιο τραγελαφική με τα λεπτά..Η κολλητή μου μέσα να μου ανακοινώνει με sms πως το δάχτυλο της είναι σπασμένο, μολυσμένο και πρέπει να πάμε επειγόντως να τη δει χειρούργος σε άλλο νοσοκομείο, εγώ έξω να προσπαθώ να γλιτώσω από το καμάκι κάποιου Άραβα, πολύ καλός άνθρωπος αλλά λυπάμαι κατάστημα κλειστό, ενώ παράλληλα να με περιμένει ο ενοικιαστής του καταστήματος για δείπνο μιας και ήταν η επέτειος μας!!Πάμε λοιπόν στο άλλο νοσοκομείο και μετά από αρκετή ώρα αναμονής, έχω παίξει παράλληλα όλα τα παιχνίδια στο κινητό μου, μας ανακοινώνουν ότι πρέπει να κάνει μικροεπέμβαση τη Δευτέρα..Φεύγουμε λοιπόν μετά από 6 ώρες στα νοσοκομεία κλαμένες στο γέλιο, ευτυχώς δεν πονούσε υπερβολικά, αφού δεν πιστεύαμε πως κάτι τόσο μικρό θα εξελισσόταν σε τόση περιπέτεια..Έφτασα σπίτι τρέχοντας λοιπόν και ετοιμάστηκα σε χρόνο ρεκόρ για το δείπνο, ενώ ήδη χάσαμε την κράτηση στο εστιατόριο που ήθελε να μου κάνει έκπληξη δεν υπήρχε περίπτωση όμως να την αφήσω μόνη  για ένα φαγητό, και ξεκινήσαμε για την καινούρια εισήγηση..Τέλειο φαγητό..Τώρα για το όνομα θα σας γελάσω..Φάγαμε ribs και μάλιστα μας δέσανε και ποδιά!! Το συστήνω ανεπιφύλακτα! Τον απόλαυσα κι αυτόν..και ένιωσα και πάλι περήφανη που κατάφερα να κρατήσω ένα τέτοιο άνθρωπο δίπλα μου.."Και μακάρι τα επόμενα που θα 'ρθουν να είναι ακόμη πιο τέλεια από αυτά που ζήσαμε.."Και το κρασί κατέβηκε αργά για να μου δημιουργήσει το υπέροχο αίσθημα που μοιάζει με έρωτα..γλυκό στην αρχή, ελαφρώς τσουχτερό μετά, αλλά στο τέλος σε αφήνει με το πιο γλυκό μεθύσι..
Κυριακή βρέθηκα με παλιούς φίλους αφού είχε έρθει ένας Μεξικανός φίλος μου να μας δει, και το βράδυ στρώθηκα στις αιτήσεις αφού έπρεπε να προλάβω κάποια deadlines.. Η Δευτέρα μας βρήκε και πάλι στο νοσοκομείο και εμένα στο χώρο αναμονής..Και εκεί συνειδητοποίησα πως δεν ξέχασα πως να είμαι δίπλα στους ανθρώπους που αγαπώ όταν με χρειάζονται..Και όταν είδα την κολλητή μου μετά από 2μιση ώρες να βγαίνει έξω με ένα τεράστιο χαμόγελο, χάρηκα που ήμουν εγώ αυτός ο κάποιος που θα έβλεπε εκεί για να μοιραστεί μαζί του αυτό που έζησε..
Γιατί μπορεί η ρουτίνα να μας απορροφά και να ξεχνάμε πόσο σημαντικοί είμαστε για τους γύρω μας, αλλά "ευτυχώς" γίνονται και αυτά τα μικρά-μεγάλα για να μας θυμίζουν πως η ζωή, βρίσκει πάντα τρόπους να τη σπάσει και να μας κάνει σημαντικούς, βάζοντας τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ και πάλι στη πρώτη γραμμή του μετώπου, μπροστά από δουλειές, υποχρεώσεις και προβλήματα. Λέω να πάω τώρα να τελειώσω τα ψώνια που άφησα προχτές στη μέση, μιας και την Παρασκευή είναι τα γενέθλια του και χρειάζομαι επειγόντως ιδέα για δώρο! Μάλιστα απόψε θα κάνω κάτι που ήθελα εδώ και χρόνια αλλά σας το αφήνω για έκπληξη για αύριο!Να μου προσέχετε και να εκμεταλλεύεστε κάθε ευκαιρία!!:)

Τάσεις και στάσεις..

Αρχίζω να γράφω και γελάω μέσα μου βλέποντας την τελευταία γραμμή του τελευταίου μου post! Γιατί δυστυχώς δεν πολυκαταφέρνω αυτό που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, ότι έρθει να το αντιμετωπίσω με χαμόγελο. Δεν σας κρύβω λοιπόν, και γιατί να το κάνω άλλωστε αφού σας γράφω για να βγάλω όλα αυτά από μέσα μου, πως έχω ρίξει τόσο κλάμα τον τελευταίο καιρό που το ποτάμι έξω από το μπαλκόνι μας με απειλεί για υπερχείλιση..Το ξέρω γίνομαι υπερβολική, σκόπιμα όμως για να αποδείξω και στον εαυτό μου πως είμαι υπερβολική..Εμείς οι άνθρωποι έχουμε την τάση, επιβεβαιωμένα πλέον, να βλέπουμε τα πράγματα 10x πιο αρνητικά και χάλια από ότι πραγματικά είναι..Ακόμη δεν κατάλαβα για πιο λόγο το κάνουμε, γιατί πάντα φοβόμαστε μη γίνει το ένα και μη γίνει το άλλο, γιατί πάντα να νομίζουμε πως δεν υπάρχει χειρότερα, αντί να σταθούμε όρθιοι και να πούμε εντάξει μωρέ δεν έγινε και τίποτα.. Αυτός ήταν και ο στόχος μου από τότε που με θυμάμαι να τα έχω βρει με τον εαυτό μου..Γι' αυτό και οι καλοί μου φίλοι χαίρονταν να είναι δίπλα μου, με ήθελαν εκεί στις δύσκολες τους στιγμές για να τους ανοίγω τις κουρτίνες στο παραθύρι της ζωής τους..Και με λυπεί ακόμη περισσότερο όταν με πιάνουν άνθρωποι που πλέον δεν κάνουμε ιδιαίτερη παρέα και μου λένε ακόμη ευχαριστώ που τους έκανα να προχωρήσουν και να δουν ότι θετικό υπήρχε στην τότε κατάσταση..Με λυπεί επειδή σήμερα νιώθω να χρειάζομαι εγώ αυτόν τον κάποιον, οι κουρτίνες μου φαίνεται να βάρυναν για να μπορέσω να τις ανοίξω μόνη μου..Ναι έχω ανθρώπους δίπλα μου που με στηρίζουν και με αγαπούν και είμαι ευγνώμων για αυτό..Όμως μάλλον έχω περισσότερες απαιτήσεις από αυτούς από ότι πρέπει ή απ' όσο μπορούν αυτοί να δώσουν..Ή, αυτό στο οποίο έχω καταλήξει, ότι μάλλον έχω καταντήσει εγωίστρια..Ότι επειδή δηλαδή εγώ για πρώτη φορά χρειάζομαι τον κόσμο γύρω μου, αυτός πρέπει να σταματήσει να γυρίζει για να με κρατάει εμένα στη θέση μου..Δυστυχώς δεν είναι έτσι και αυτό προσπαθώ να διορθώσω τις τελευταίες μέρες..Είχα γίνει άδικη, περισσότερο με τον άνθρωπο που ενώ είχε να κάνει χίλια άλλα δυο πράγματα καθόταν με τις ώρες να μου διορθώσει τα δικά μου κείμενα κινδυνεύοντας τώρα να χάσει τα δικά του deadlines..Και εγώ να νομίζω πως δεν νοιάζεται για το χάλι μου..χάλια σας λέω..Τέλος πάντων ελπίζω να τελειώσει σύντομα αυτή η κατάσταση γιατί έχει αρχίσει να με κουράζει επικίνδυνα..Θέλω να γίνω και πάλι ο άνθρωπος που κάνει τους άλλους να χαμογελούν χωρίς να γκρινιάζει για τα πάντα..Και αυτός είναι ο στόχος για το Σαββατοκύριακο που έρχεται..Ελπίζω να το περάσετε τέλεια μαζί με τα αγαπημένα σας άτομα και να τους χαρίσετε στιγμές που θα θυμούνται και θα χαμογελούν όταν πάνε για ύπνο!!:)