Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Coz I had the time of my life..

Κάθεσαι στον απέναντι καναπέ και δουλεύεις και εγώ σε χαζεύω σαν μικρό παιδί..Εσύ εκνευρίζεσαι που δεν σου βγαίνουν οι γραφικές και εγώ χαμογελώ που ξέρω πως θα τα καταφέρεις στο τέλος..Κι όταν σε δω να φτάνεις στο σημείο που είσαι έτοιμος να τα παραιτήσεις εγώ σηκώνομαι και σου σκάω ένα φιλί για δύναμη..Και εσύ χαμογελάς και συνεχίζεις..Όπως έκανα κι εγώ όλο αυτό το χρόνο που μας πέρασε, όταν εγώ έκλαιγα και πίστευα πως δεν θα τα καταφέρω εσύ ήσουν πάντα εκεί, η δύναμη μου, αυτό που με έκανε να πιστεύω πως μπορώ και πάνω απ' όλα πως αξίζω..Γιατί αυτό είναι η σχέση μας..Ένα αμοιβαίο στήριγμα που χωρίς αυτό κανείς από τους δυο μας δεν θα κατάφερνε να φτάσει εδώ που φτάσαμε..Για μένα τουλάχιστον αυτό είναι σίγουρο..Το 2010 ήταν ή τουλάχιστον θεωρώ πως ήταν η πιο δύσκολη χρονιά που έζησα μέχρι τώρα..Και μέχρι το 2010 διερωτόμουν κάθε Χριστούγεννα πότε θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα αποφασίσει πως είναι η ώρα να μου στείλει κάποιον άνθρωπο δίπλα μου γιατί θα με περιμένουν δύσκολες μέρες..Ήξερα πως δεν ερχόσουν επειδή μέχρι τότε μια χαρά τα κατάφερνα και μόνη μου..Όπως τότε που την μέρα που έχασα ένα από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους μου είχε στείλει το προηγούμενο μου στήριγμα το οποίο ήταν δίπλα μου για όσα χρόνια έπρεπε και το χρειαζόμουν τελικά..Τώρα δεν κάνω συγκρίσεις..Απλά τονίζω το πόσο σημαντικός είσαι πλέον για μένα..Δεν ξέρω αν θα στο δώσω να το διαβάσεις αλλά να 'σαι σίγουρος πως όσα γράφω εδώ θα σου τα δείξω, αν δεν το έχω κάνει ήδη, με τον καλύτερο τρόπο που μπορώ..Ένας ολόκληρος χρόνος που σε μένα μοιάζει αιώνας..Έχεις καταφέρει να με φέρεις τόσο κοντά σου όσο ούτε εγώ η ίδια δεν φανταζόμουν..Έχεις καταφέρει να με κάνεις να νιώσω πράγματα που είτε είχα ξεχάσει πως είναι είτε είχα πια πιστέψει πως δεν θα τα ξαναένιωθα..όπως το να μην μπορώ να ζήσω ούτε μια μέρα μακριά σου..όπως το να αγαπάω το να ξυπνάω δίπλα σου..όπως το να καταφέρνει ένα χαμόγελο να με γιατρεύει από οτιδήποτε κακό έχει το μυαλό μου ή το σώμα μου..όπως το να νιώθω πως κάποιος άνθρωπος μπορεί να με αγαπήσει γι' αυτό που πραγματικά είμαι.. όπως το να καταφέρω να εμπιστευτώ ξανά κάποιον..Ελπίζω να σου χάρισα και εγώ αναμνήσεις και αισθήματα που θα τα σκέφτεσαι πάντοτε όσος καιρός κι αν περάσει και θα σε κάνουν να χαμογελάς..Σ' ευχαριστώ που ήσουν εκεί για μένα όταν είχα τα κάτω μου..όταν δεν ήθελες να κάνεις κάτι και το έκανες μόνο και μόνο για να με ευχαριστήσεις..σ' ευχαριστώ που ενώ είχες τόσα άλλα έτρεχες να με βοηθήσεις..Δεν ξέρω τι άλλο να πω για να περιγράψω το τι σημαίνεις για εμένα.. Θυμάμαι το βράδυ που με φίλησες, ένα χρόνο πριν, σε μια στιγμή μου φαινόσουν λυπημένος..Σε ρώτησα τι έχεις και μου απάντησες με ερώτημα: "Τώρα είμαστε τέλεια, είμαι πιο ευτυχισμένος από ποτέ..Θα είμαστε και σε ένα μήνα έτσι;"..Και εγώ σου χαμογέλασα και σε φίλησα..Και ξέρεις γιατί δεν σου έδωσα απάντηση ούτε εκείνη τη στιγμή αλλά ούτε και μετά από ένα μήνα όταν ήμασταν ακόμη πιο τέλεια; Γιατί ήξερα πως την απάντηση θα μπορώ να σου την δώσω και σε ένα χρόνο από εκείνη τη στιγμή..Και θα είναι Σ' αγαπώ..και αυτή η απάντηση νομίζω τα χωράει όλα..Όλα όσα έζησα μαζί σου..Κάθε μέρα, στα πρώτα μας ραντεβού με ουρές κατσίκας και παγωμένο γιαούρτι, σε κάθε μας επέτειο με sushi και μιούζικαλ, κάθε πρωί με ένα φιλί για καλημέρα και κάθε βράδυ με μια αγκαλιά για καληνύχτα, κάθε ώρα με όμορφες στιγμές γεμάτες χαμόγελα και γέλια αλλά και με άσχημες με κλάματα που πάντα όμως τέλειωναν με μένα μέσα στη φωλιά σου.. Και για όσες φορές σε στεναχώρησα σου χρωστώ το πιο μεγάλο και βαθύ μου συγνώμη..Αυτά γιορτάζουμε λοιπόν σε 45 περίπου λεπτά από τώρα..Δεν αποφάσισα ακόμη πως θέλω να το γιορτάσουμε..νομίζω χρειάζομαι κάτι απλό, κάτι που να περιλαμβάνει μόνο ΕΣΕΝΑ και ΕΜΕΝΑ..Γιατί πλέον δεν είμαι εγώ..είμαστε εμείς..Να ζήσουμε αγάπη μου και μακάρι όλα τα υπόλοιπα χρόνια που θα 'ρθουν να μας βρουν όσο αγαπημένους μας βρήκε αυτή η χρονιά με ακόμα περισσότερες χαρές αλλά και δυσκολίες που θα μας δένουν ακόμη περισσότερο και θα μας κάνουν να καταλαβαίνουμε το τι σημαίνει ο ένας για τον άλλο..
To τραγούδι εξαιρετικά αφιερωμένο σε σένα..coz I had the time of my life and I onw it all to  you..

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

It feels like Christmas..

Όλα είναι πιο όμορφα από ποτέ! Αρχικά να απολογηθώ σε όσους διαβάζουν από αλλού γιατί ξέρω πως έχετε κουραστεί να το ακούτε, αλλά τι να κάνουμε και 'μεις που μιας και δεν βλέπουμε ήλιο ποτέ και μας έχει πνίξει η κατάθλιψη είπαμε να εκμεταλλευτούμε το χιόνι! Το σπίτι έχει γίνει κουκλί..΄Εχει βάλει επιτέλους τα γιορτινά του, μη φανταστείτε πολλά πράγματα αλλά κάνουν μεγάλη διαφορά..Φεύγω απ' το σπίτι και περιμένω πότε θα γυρίσω, εγώ που δεν ήθελα ούτε να το βλέπω πριν λίγες μέρες.. Όλα είναι κάτασπρα, όλοι ζούνε σε ένα λήθαργο και εύχονται να μην ξυπνήσουν..Πέφτω στο κρεβάτι το βράδυ με την αγωνία μην λιώσουν και μέχρι να ξυπνήσω έχει χαθεί όλη η μαγεία..Αν και σε όλη την Αγγλία γίνετε χαμός, και για να λέμε του στραβού το δίκαιο και εγώ έχω κουραστεί με το χιόνι γιατί γνωρίζει πολύ καλά όταν θέλει πως να σου κάνει τη ζωή δύσκολη, εδώ τα πράγματα είναι ήπια..Όλα κάτασπρα εκτός από εκεί που περπατάς, αποφεύγοντας έτσι τραγελαφικές πτώσεις και μώλωπες..


Η πρώτη χριστουγεννιάτικη βόλτα τελικά έγινε όπως σας είχα πει και ήταν μαγική..Το χιόνι έπεφτε ενώ διασχίζαμε τους υπέροχους Λονδρέζικους δρόμους, κάναμε και ελάχιστα ψώνια- εγώ πήρα το πρώτο μου σκουφάκι μιας και δεν τα φοράω καθόλου αλλά με τέτοιο χιονιά πλέον δεν το αποχωρίζομαι ενώ εκείνος μια καινούρια θήκη που με ξετρέλανε.. Καταλήξαμε σε ένα από τα αγαπημένα μου εστιατόρια με τη βραδιά να κλείνει με ένα θεσπέσιο brownie me fudge sauce..

Έλα όμως που κοπέλα είμαι και τι να μου κάνει ένα σκουφάκι; Έτσι η επόμενη μέρα  με βρήκε πάλι στα στολισμένα καταστήματα αυτή τη φορά για πραγματικό shopping μαζί με την κολλητή μου σταματώντας όταν νόμιζα πως πλέον θα μoυ κοπούν τα χέρια απ' τις τσάντες..Το διάλειμμα για ένα ζεστό καφέ (toffee nut latte xmas edition) ήταν ότι έπρεπε για να συνεχίσουμε μέχρι το βραδάκι όπου η κοιλιά μας παραπονιόταν έντονα για φαγητό..Επιστρέψαμε σπίτι,  έψησα τα κανελόνια που μου είχε φτιάξει η ξαδέρφη μου για να φέρω μαζί μου και αρχίσαμε στόλισμα με τις χριστουγεννιάτικες μελωδίες να αντηχούν γλυκά στα παγωμένα μας αυτάκια :)
Το στολισμένο μας τζάκι με την λάμπα-κερί δώρο από τους αγαπημένους μου φίλους..

Το σκιουράκι που είναι και επίσημο μέλος του σπιτιού..
Σήμερα δεν θα φιλοσοφήσω..Με τέτοιο καιρό θα ήταν κρίμα..Βράδυ Παρασκευής πλησιάζει και κάτι έχουμε ήδη στο μυαλό μας..Ελπίζω και εσείς το ίδιο αν και με λιγότερο κρύο.. Να περάσετε χριστουγεννιάτικα ;-)

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Let it snow..

All I want for Xmas is youuu..Κάθομαι και ακούω χριστουγεννιάτικα χαζεύοντας σαν μικρό παιδί..Δεν σας έχω γράψει για πολλές μέρες αν και έγιναν πολλά, ελπίζοντας να μου το συγχωρήσετε μιας και ήταν ευχάριστα και προτίμησα να τα απολαύσω παρά να τα γράψω:-) Πλέον είμαι πολύ καλύτερα και βλέπω τα πράγματα με μια πιο θετική πλευρά..Το κύριο πρόβλημα βέβαια παραμένει, αλλά αφού είμαι στα καλύτερα μου με τους γύρω μου δεν με πτοεί..Ααα το καλύτερο; Χιονίζειιιι!!!! Επιτέλους!!! Έχουμε τραβήξει τόσο κρύο τις τελευταίες μέρες αλλά χιόνια δεν βλέπαμε..Τελικά αποφάσισα πως οι νιφάδες δεν πέφτουν απλά, χορεύουν ένα δικό τους μυστικό χορό και αυτό τις κάνει τόσο μαγικές!!Έχω ανοίξει όλες τις κουρτίνες για να μη χάσω ούτε και μιας το μαγικό της ταξίδι μέχρι να φτάσει στο έδαφος..Και μιας και είμαστε στην όχθη του ποταμού δεν έχω δει πιο όμορφο χριστουγεννιάτικο τοπίο!!Πρέπει να χιονίσει κι άλλο όμως γιατί δεν έχει στοιβάσει πολύ..
Το σπίτι δυστυχώς ακόμη δεν το έχουμε στολίσει λόγω κυριακάτικης τεμπελιάς..Αποφασίσαμε η ώρα 6 το βράδυ να πάμε να αγοράσουμε τα χριστουγεννιάτικα μας, αλλά δυστυχώς τα καταστήματα δεν μας περίμεναν!! Εγώ όμως που ήθελα σόι και καλά χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, να σου μου ήρθε η ιδέα..Το αποτέλεσμα; Λιωμένη νουτέλα, φράουλες, hot chocolate, marshmallows, κεριά- με την αγαπημένη μου "λάμπα με κερί" δώρο σε προηγούμενα γενέθλια από την παρέα στην καινούρια της τοποθεσία μέσα στο τζάκι μιας και δεν μπορούμε να το ανάψουμε- και χριστουγεννιάτικη ταινία!!! Βέβαια το πιο σημαντικό..μαζί με τους ανθρώπους που υπεραγαπώ, γιατί αλλιώς αν τα έτρωγα μόνη μου όλα αυτά μόνο με διαβήτη με βλέπω!! Ήταν μια νύχτα που μου θύμισε πως είμαι ευτυχισμένη!:-)
Βέβαια δεν ήταν μόνο αυτή η νύχτα..Νομίζω η μαγεία των Χριστουγέννων ήρθε και με βρήκε κατακέφαλα αν μπορώ να το πω έτσι! Και επειδή δεν σας είπα τελικά που είχα πάει, ενώ σας το υποσχέθηκα, σας το λέω τώρα..Lion King..Απίστευτο!!!Αν ήρθατε Λονδίνο και δεν το έχετε δει παρακαλώ επανορθώστε!!Τέλεια σκηνικά και κουστούμια, ίδια με την θρυλική ταινία της οποίας είμαι φανατική θαυμάστρια από μικρούλα.. Μετά ήρθαν τα γενέθλια του, που ευτυχώς μέσα στο τρελό άγχος και τους ατελείωτους περιπάτους για να βρω το κατάλληλο δώρο, μιας και διέταξε πως απαγορεύονται τα ακριβά δώρα, μου ήρθε ακόμη μια ιδέα.. Έτσι λοιπόν εκτός από τα μικρά μου δωράκια, την τούρτα cheesecake με ολόφρεσκα φρούτα που του παρήγγειλα για το βράδυ, ετοίμασα και μια μικρή έκπληξη..Δείπνο για δύο..από εμένα..Για αρχή πιπεριές με φέτα στο φούρνο, αφού ήξερα πως τις ήθελε πολύ, και κυρίως γεύμα ταλλιτέλλες με φέτα μυστική συνταγή της μαμάς!!Οι λεπτομέρειες έκαναν φυσικά τη διαφορά..Πέταλα σε σειρά από την πόρτα μέχρι το στολισμένο τραπέζι δίπλα από τον ποταμό-τελικά το σπίτι μας είναι πολύ ρομαντικό- με κόκκινο τραπεζομάντιλο, κεράκια παντού και άσπρο κρασί!! Τα λόγια περιττά.. Μετά το διασκεδάσαμε στο bowling που τελικά αποδείχτηκε τέλεια ιδέα, μαζί με φίλους.. Χαμογελούσε και αυτό μου τα έλεγε όλα!!:
Το άλλο γεγονός που με έκανε και πάλι να θυμηθώ πια είμαι καταρρίπτοντας όσα σας έγραφα στα τελευταία μου posts, είναι η έκτακτη επίσκεψη μιας πολύ καλής μου φίλης, η οποία έπιασε το τρένο ξαφνικά για να έρθει να με δει!! Με πήρε τηλέφωνο σε λυγμούς αφού ως δια μαγείας κάτι με ώθησε στο να της στείλω πριν ένα μήνυμα λέγοντας της πόσο μου έλειψε, και μου είπε έρχομαι θέλω να σε δω..Δεν φαντάζεστε πόσο μου έλειψε..Όλη η παρέα μου έλειψε και μου λείπει..Τότε θεωρούσα πως απλά ήμασταν μαζί επειδή έτσι έτυχε, αλλά τελικά πέτυχε δεν έτυχε..Αυτά που ζήσαμε κανείς δεν ξέρει..Και τώρα που προσπαθώ να μπω σε μια άλλη παρέα εδώ και 1μιση χρόνο νομίζοντας για λίγο πως τα κατάφερα το καταλαβαίνω ακόμη περισσότερο..Πως η διαφορά είναι πως εμείς ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ!! Και αγαπιόμαστε πραγματικά, χωρίς μάσκες, χωρίς υποκρισίες χωρίς ψεύτικα χαμόγελα..Γιατί ξέρω πως ακόμη και τώρα που είμαστε μίλια μακριά είμαστε το ίδιο, άσχετα πως πια δεν είμαστε στο ίδιο σπίτι όλη μέρα, άσχετα πως δεν μιλάμε πια τόσο συχνά..Εκείνοι οι άνθρωποι είναι πιο κοντά μου από πολλούς εδώ που "είναι" κοντά μου.. Και όταν αυτοί οι άνθρωποι έρχονται από μακριά μόνο και μόνο για να τους κάνεις να χαμογελάσουν και το πιο σημαντικό να είναι σίγουροι πως θα τους κάνεις, τότε είναι που αντλείς μια δύναμη πιο δυνατή και από του πιο μεγάλου μαγνήτη..Δεν κάναμε τίποτα ιδιαίτερο εκείνη τη μέρα..Περπατήσαμε στην Oxford Street που είναι στα πάνω της τώρα με τα φωτάκια και τις στολισμένες βιτρίνες, φάγαμε στο Carluccios και μετά πήγαμε για καφέ στο Soho..Και κατάλαβα γιατί πλέον δεν κάνω αυτές τις αγαπημένες μου συνήθειες..Γιατί δεν είναι το πού αλλά με ποιον..Γιατί δεν είμαι μόνο εγώ που τις έκοψα αλλά και αυτή..Γιατί τελικά δεν είναι μόνο εγώ που νιώθω μόνη χωρίς αυτούς..Και γι' αυτό περάσαμε μαζί και το Σάββατο το βράδυ ενώ ήρθε ακόμα ένα τρελό της παρέας από ακόμη πιο μακριά!!!!! Έτσι απλά.. Και όπως έγραψε στο τέλος της βραδιάς η δεύτερη.. "Είναι μερικοί άνθρωποι που σε κάνουν να γελάς πιο δυνατά, να χαμογελάς πιο πλατιά και να ζεις την ζωή σου λίγο καλύτερα.."

Το χιόνι άρχισε να πέφτει μπόλικο!!!Ελπίζω να καταφέρει να στοιβάσει τώρα..Το απόγευμα έχουμε προγραμματίσει την πρώτη μας χριστουγεννιάτικη βόλτα για φέτος! Έχω πάει αρκετές φορές εγώ αλλά όχι μαζί του..Όπως είπα και πριν όμως δεν είναι το που αλλά με ποιον.. ανυπομονώ όσο τίποτα άλλο!!:-)

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Ανθρώπινες στιγμές και Α-τυχήματα..

Καινούρια βδομάδα λοιπόν και να 'μαι πίσω! Νομίζω πως αυτό το Σαββατοκύριακο κατάφερα αρκετά τον στόχο μου..Ίσως με τη βοήθεια πολλών συγκυριών βέβαια..Γιατί ο Θεούλης ξέρει πότε να μας στείλει το κάθε τι που συναντάμε..Η Παρασκευή μου πέρασε χαλαρά με υπέροχο φαγητό φτιαγμένο από τα χέρια ενός πολύ καλού φίλου-αλήθεια υπάρχουν άντρες που μαγειρεύουν θεσπέσια!!- κρασάκι και τη συνοδεία μιας πολύ καλής ταινίας..Δεν βγήκαμε μιας και δεν φαντάζεστε τι γινόταν έξω, νόμιζα θα μετατρεπόμουν σε χιονάνθρωπο, το καρότο μου έλειπε..Ακόμη δεν χιόνισε αλλά κατά εκεί το πάει..Ααα ήρθανε και τα Χριστούγεννα, η αγαπημένη μου εποχή..Ίσως να ευθύνεται και αυτό για την καλή μου διάθεση..Δεν θα πω περισσότερα γιατί θέλω να σας γράψω ξεχωριστό post για αυτό μόλις μαζέψω και αρκετές φωτογραφίες από τους δρόμους του Λονδίνου..
Και μετά ξημέρωσε το Σάββατο!Τεράστια μέρα! Ξύπνησα με την ησυχία μου και αποφάσισα να πάω για ψώνια με την κολλητή μου, η οποία σημειώστε είχε χτυπήσει το δάχτυλο της στην πόρτα 2 μέρες πριν..Πήγαμε westfield, αφού το κρύο απαγόρευε Oxford, και ξεκινήσαμε την έρευνα στο στολισμένο πολυκατάστημα παίρνοντας ως εφόδιο την αγαπημένη μου χριστουγεννιάτικη απόλαυση..Toffe nut latte starbucks..Η μυρωδιά του με τρελαίνει κυριολεκτικά..Σαν ήμασταν λοιπόν μεταξύ ψηλών, κοντών και μεσαίων μποτών το χτυπημένο δάχτυλο μας έκανε παράπονα..Μετά από παρότρυνση κάποιου φίλου μου γιατρού, καταλήξαμε στις πρώτες βοήθειες..Η κατάσταση γινόταν ολοένα και πιο τραγελαφική με τα λεπτά..Η κολλητή μου μέσα να μου ανακοινώνει με sms πως το δάχτυλο της είναι σπασμένο, μολυσμένο και πρέπει να πάμε επειγόντως να τη δει χειρούργος σε άλλο νοσοκομείο, εγώ έξω να προσπαθώ να γλιτώσω από το καμάκι κάποιου Άραβα, πολύ καλός άνθρωπος αλλά λυπάμαι κατάστημα κλειστό, ενώ παράλληλα να με περιμένει ο ενοικιαστής του καταστήματος για δείπνο μιας και ήταν η επέτειος μας!!Πάμε λοιπόν στο άλλο νοσοκομείο και μετά από αρκετή ώρα αναμονής, έχω παίξει παράλληλα όλα τα παιχνίδια στο κινητό μου, μας ανακοινώνουν ότι πρέπει να κάνει μικροεπέμβαση τη Δευτέρα..Φεύγουμε λοιπόν μετά από 6 ώρες στα νοσοκομεία κλαμένες στο γέλιο, ευτυχώς δεν πονούσε υπερβολικά, αφού δεν πιστεύαμε πως κάτι τόσο μικρό θα εξελισσόταν σε τόση περιπέτεια..Έφτασα σπίτι τρέχοντας λοιπόν και ετοιμάστηκα σε χρόνο ρεκόρ για το δείπνο, ενώ ήδη χάσαμε την κράτηση στο εστιατόριο που ήθελε να μου κάνει έκπληξη δεν υπήρχε περίπτωση όμως να την αφήσω μόνη  για ένα φαγητό, και ξεκινήσαμε για την καινούρια εισήγηση..Τέλειο φαγητό..Τώρα για το όνομα θα σας γελάσω..Φάγαμε ribs και μάλιστα μας δέσανε και ποδιά!! Το συστήνω ανεπιφύλακτα! Τον απόλαυσα κι αυτόν..και ένιωσα και πάλι περήφανη που κατάφερα να κρατήσω ένα τέτοιο άνθρωπο δίπλα μου.."Και μακάρι τα επόμενα που θα 'ρθουν να είναι ακόμη πιο τέλεια από αυτά που ζήσαμε.."Και το κρασί κατέβηκε αργά για να μου δημιουργήσει το υπέροχο αίσθημα που μοιάζει με έρωτα..γλυκό στην αρχή, ελαφρώς τσουχτερό μετά, αλλά στο τέλος σε αφήνει με το πιο γλυκό μεθύσι..
Κυριακή βρέθηκα με παλιούς φίλους αφού είχε έρθει ένας Μεξικανός φίλος μου να μας δει, και το βράδυ στρώθηκα στις αιτήσεις αφού έπρεπε να προλάβω κάποια deadlines.. Η Δευτέρα μας βρήκε και πάλι στο νοσοκομείο και εμένα στο χώρο αναμονής..Και εκεί συνειδητοποίησα πως δεν ξέχασα πως να είμαι δίπλα στους ανθρώπους που αγαπώ όταν με χρειάζονται..Και όταν είδα την κολλητή μου μετά από 2μιση ώρες να βγαίνει έξω με ένα τεράστιο χαμόγελο, χάρηκα που ήμουν εγώ αυτός ο κάποιος που θα έβλεπε εκεί για να μοιραστεί μαζί του αυτό που έζησε..
Γιατί μπορεί η ρουτίνα να μας απορροφά και να ξεχνάμε πόσο σημαντικοί είμαστε για τους γύρω μας, αλλά "ευτυχώς" γίνονται και αυτά τα μικρά-μεγάλα για να μας θυμίζουν πως η ζωή, βρίσκει πάντα τρόπους να τη σπάσει και να μας κάνει σημαντικούς, βάζοντας τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ και πάλι στη πρώτη γραμμή του μετώπου, μπροστά από δουλειές, υποχρεώσεις και προβλήματα. Λέω να πάω τώρα να τελειώσω τα ψώνια που άφησα προχτές στη μέση, μιας και την Παρασκευή είναι τα γενέθλια του και χρειάζομαι επειγόντως ιδέα για δώρο! Μάλιστα απόψε θα κάνω κάτι που ήθελα εδώ και χρόνια αλλά σας το αφήνω για έκπληξη για αύριο!Να μου προσέχετε και να εκμεταλλεύεστε κάθε ευκαιρία!!:)

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Τάσεις και στάσεις..

Αρχίζω να γράφω και γελάω μέσα μου βλέποντας την τελευταία γραμμή του τελευταίου μου post! Γιατί δυστυχώς δεν πολυκαταφέρνω αυτό που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, ότι έρθει να το αντιμετωπίσω με χαμόγελο. Δεν σας κρύβω λοιπόν, και γιατί να το κάνω άλλωστε αφού σας γράφω για να βγάλω όλα αυτά από μέσα μου, πως έχω ρίξει τόσο κλάμα τον τελευταίο καιρό που το ποτάμι έξω από το μπαλκόνι μας με απειλεί για υπερχείλιση..Το ξέρω γίνομαι υπερβολική, σκόπιμα όμως για να αποδείξω και στον εαυτό μου πως είμαι υπερβολική..Εμείς οι άνθρωποι έχουμε την τάση, επιβεβαιωμένα πλέον, να βλέπουμε τα πράγματα 10x πιο αρνητικά και χάλια από ότι πραγματικά είναι..Ακόμη δεν κατάλαβα για πιο λόγο το κάνουμε, γιατί πάντα φοβόμαστε μη γίνει το ένα και μη γίνει το άλλο, γιατί πάντα να νομίζουμε πως δεν υπάρχει χειρότερα, αντί να σταθούμε όρθιοι και να πούμε εντάξει μωρέ δεν έγινε και τίποτα.. Αυτός ήταν και ο στόχος μου από τότε που με θυμάμαι να τα έχω βρει με τον εαυτό μου..Γι' αυτό και οι καλοί μου φίλοι χαίρονταν να είναι δίπλα μου, με ήθελαν εκεί στις δύσκολες τους στιγμές για να τους ανοίγω τις κουρτίνες στο παραθύρι της ζωής τους..Και με λυπεί ακόμη περισσότερο όταν με πιάνουν άνθρωποι που πλέον δεν κάνουμε ιδιαίτερη παρέα και μου λένε ακόμη ευχαριστώ που τους έκανα να προχωρήσουν και να δουν ότι θετικό υπήρχε στην τότε κατάσταση..Με λυπεί επειδή σήμερα νιώθω να χρειάζομαι εγώ αυτόν τον κάποιον, οι κουρτίνες μου φαίνεται να βάρυναν για να μπορέσω να τις ανοίξω μόνη μου..Ναι έχω ανθρώπους δίπλα μου που με στηρίζουν και με αγαπούν και είμαι ευγνώμων για αυτό..Όμως μάλλον έχω περισσότερες απαιτήσεις από αυτούς από ότι πρέπει ή απ' όσο μπορούν αυτοί να δώσουν..Ή, αυτό στο οποίο έχω καταλήξει, ότι μάλλον έχω καταντήσει εγωίστρια..Ότι επειδή δηλαδή εγώ για πρώτη φορά χρειάζομαι τον κόσμο γύρω μου, αυτός πρέπει να σταματήσει να γυρίζει για να με κρατάει εμένα στη θέση μου..Δυστυχώς δεν είναι έτσι και αυτό προσπαθώ να διορθώσω τις τελευταίες μέρες..Είχα γίνει άδικη, περισσότερο με τον άνθρωπο που ενώ είχε να κάνει χίλια άλλα δυο πράγματα καθόταν με τις ώρες να μου διορθώσει τα δικά μου κείμενα κινδυνεύοντας τώρα να χάσει τα δικά του deadlines..Και εγώ να νομίζω πως δεν νοιάζεται για το χάλι μου..χάλια σας λέω..Τέλος πάντων ελπίζω να τελειώσει σύντομα αυτή η κατάσταση γιατί έχει αρχίσει να με κουράζει επικίνδυνα..Θέλω να γίνω και πάλι ο άνθρωπος που κάνει τους άλλους να χαμογελούν χωρίς να γκρινιάζει για τα πάντα..Και αυτός είναι ο στόχος για το Σαββατοκύριακο που έρχεται..Ελπίζω να το περάσετε τέλεια μαζί με τα αγαπημένα σας άτομα και να τους χαρίσετε στιγμές που θα θυμούνται και θα χαμογελούν όταν πάνε για ύπνο!!:)

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Αρχικά απολογούμαι για την καθυστέρηση..Ξέρω πως ζήτησα να με ξυπνήσετε τέλος του Σεπτέμβρη και τώρα είναι τέλος Οκτώβρη, αλλά πιστέψτε με ήμουνα με τα μάτια ορθάνοιχτα τον τελευταίο μήνα!! ΄Τώρα από που να αρχίσω.. Έχουνε συμβεί τόσα πολλά που θα μου πάρει αιώνες να σας τα εξιστορήσω και επειδή φοβάμαι μη χάσουν τη μαγεία τους, ιδίως εάν τα πω λάθος, επιλέγω να μην ασχοληθώ με το παρελθόν..παρά μόνο με το παρόν..Βέβαια επειδή "όποιο μέλλον και να χτίσω πάντα βρίσκω παρελθόν μπροστά μου¨" όπως λέει κι η Πρωτοψάλτη, σας λέω λοιπόν πως έχω πάρει τη μεγάλη απόφαση να παραμείνω ξενιτεμένη, έχω μετακομίσει σε νέο σπίτι- πραγματικά δεν φαντάζεστε πόσα πράγματα έχετε-, πήγα στο πιο ρομαντικό μέρος του κόσμου με τον πιο τέλειο άνθρωπο του κόσμου, πήγα το πρώτο μου interview και τώρα απολαμβάνω τις διακοπές μου στο νησί. Τις τελευταίες διακοπές τις χρειαζόμουν όσο τίποτα άλλο.. Νιώθω πως βρήκα και πάλι τον εαυτό μου γιατί τελευταία μου 'παίζε κρυφτό..Και δυστυχώς δεν κρυβόταν μόνο από μένα αλλά και από τους γύρω μου..Απόψε πήγα cinema με ένα από τους ανθρώπους που γέλασαν και έκλαψαν μαζί μου και αυτοί δεν είναι πολλοί.. Γγελάσαμε με την ψυχή μας αν και το έργο δεν ήταν καθόλου κωμωδία και κατάλαβα πως το γέλιο είναι το απόλυτο φάρμακο..Γελάστε με την ησυχία σας..Χαμογελάστε από το πρόσωπο, χαμογελάστε απ την καρδιά, χαμογελάστε απ το συκώτι σας..Τίποτα δεν είναι τυχαίο..Ούτε και η ταινία που επέλεξα να δούμε απόψε..Eat, Pray Love..Είτε το μισείς είτε το λατρεύεις..Εγώ προσωπικά το λατρεψα..Με ταξίδεψα σε μέρη στα οποία πάντα ήθελα να πάω και μου μίλησε..Μου είπε να μην φοβάμαι να ζήσω, να μην φοβάμαι να αγαπήσω..Γιατί εγώ φοβάμαι και φοβάμαι πολύ..Το κοινό ότι κάποτε κανείς μας δεν φοβόταν..αλλά τώρα φοβάσαι να ξαναπληγωθεις, φοβάσαι να χαλάσεις την ισορροπία που με τόσο κόπο έχεις καταφέρει να δημιουργήσεις μετά τον σεισμό..Φοβάσαι να βάλεις άλλο ένα τουβλάκι στον πύργο που έχτισες από τα συντρίμμια σου, μήπως και τον γκρεμίσεις..Αλλά να σου πω κάτι; Επειδή είμαι σχεδόν σίγουρη πως και εσύ το πέρασες..Εάν μείνεις απλός να φυλάς τον πύργο σου τι νόημα θα έχει η ζωή; Θα βαρεθείς!Γιατί η ζωή είναι η χαρά όταν βάζεις κάποιον μεσα στον πύργο σου για  να τον μοιραστειτε μαζι ή ακόμη καλυτερα όταν τον αφήσεις να σου βάλει άλλο ένα τουβλακι που τελικα να τον κανει πιο ψηλο και πιο ομορφο..Εκτιμα τα όσα έχεις και απολαυσε τα στο επακρο..Είναι όμορφο οτι κι αν ζεις, είναι το ταξίδι που θα σε ψηλώσει και ο κάθε άνθρωπος που συναντας ένασ δάσκαλος..Μάθε να αγαπάς αυτό που ζεις και να το παλεύεις, γιατί η κάθε κατάσταση είναι ένα δωρο.. Αυριο επιστρέφω, ή μάλλον καλύτερα ξεκιν΄΄ω ένα νέο ταξίδι..Είμαι σίγουρη πως δεν θα είναι στρωμένο με ροδοπέταλα, αλλά είμαι αποφασισμένη ότι κι αν έρθει να το νικήσω με χαμόγελο!!!;)

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Wake me up when September ends..

Καλημέρα!Γιατί η καλημέρα απ' το πρωί φαίνεται. Από τη μέρα που επέστρεψα είμαι άρρωστη στο κρεβάτι. Δεν μπορείτε να πείτε ίσως να κλέβω ακόμη λίγες μέρες ξεκούρασης. Αν και εάν με ρωτάτε θα προτιμούσα με χίλια να βρισκόμουν καλά στο γραφείο. Ανοίγω λοιπόν τα μάτια μου και αποφασίζω πως σήμερα είναι η μεγάλη μέρα. Νιώθω ελαφρώς καλύτερα-τουλάχιστον έτσι νόμιζα μέχρι που ξανάνιωσα τα συμπτώματα της λιποθυμίας την οποία έζησα μερικές μέρες πριν και μάλιστα εν ώρα πτήσης!-και λέω από σήμερα αρχίζει ο Γολγοθάς. Και μετά πάλι σκέφτομαι γιατί να τον ονομάσω Γολγοθά; Αφού μου αρέσουν οι περιπέτειες στα βουνά, ας το ονομάσω καλύτερα ταξίδι.."Γιατί η κάθε εμπειρία είναι μια περιπέτεια και όχι κάθε περιπέτεια εμπειρία". Αυτό είναι το μότο κάποιου πολύ καλού μου φίλου που εάν το σκεφτείτε λίγο θα δείτε πως έχει δίκαιο. Για να μη μιλάω μόνη μου το ταξίδι αυτό αφορά περίπου 100 σελίδες οι οποίες πρέπει να γραφτούν σε 4 εβδομάδες ακριβώς. Κι εγώ αντί να γράφω πυρετωδώς βρίσκομαι κατάκοιτη στο κρεβάτι. Αυτό σκεφτόμουνα ενώ έφτιαχνα το τσάι μου- αγγλικό με λίγο γάλα και μέλι δοκιμάστε το!- και η βροχή έπεφτε με δύναμη στο παράθυρο της σοφίτας μας. Τσάι πίνω ή πέτρα; Ρίχνω λοιπόν λίγο ξύδι στο βραστήρα γιατί έχει τη μαγική ιδιότητα να την σβήνει σαν σβηστήρι. Η αρχή είναι πάντα δύσκολη. Δεν έχω γράψει ούτε λέξη, εκτός από κάποιες μικρές αναφορές που έκανα για να μην χάνομαι. Γιατί λαβύρινθος είναι μη νομίζετε! Σκέφτομαι λοιπόν να αρχίσω με λίγο διάβασμα μπας και πάρω καμιά ιδέα. Το έχω ξανακάνει αλλά μάλλον τότε ήμουν καλύτερα προετοιμασμένη. Δεν με φοβάμαι όμως. Ο φόβος καταστρέφει οτιδήποτε προσπαθείς να χτίσεις. Το μόνο που ελπίζω είναι να μην επηρεάσω τους άλλους γύρω μου με τις κρίσεις που ξέρω θα με πιάσουν. Γιατί δεν μπορεί σίγουρα θα με πιάσουν. Μέχρι να σας τα γράψω αυτά χαμογέλασε και ο ήλιος. Πρέπει να δείτε τι παιχνίδια κάνει με το κυπαρίσσι έξω απ το παράθυρο..Λάμπουνε τα πάντα! Έτσι είναι όταν περάσουν οι δυσκολίες μετά τα βλέπεις όλα να λάμπουν και ξεχνάς εντελώς πως ήταν πριν από μισή ώρα που απειλούσε να καταστρέψει τον κόσμο. Αποφάσισα τελικά πως θα το πάρω χαλαρά και θα τα καταφέρω που θα μου πάει. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θα είναι ευχαριστημένος το 'χει ο χαρακτήρας του να το παίζει κάποιος.. Πάω να καθαρίσω το μυαλό μου με ένα μπάνιο..Λατρεύω το ήχο του νερού να χτυπάει το μέτωπο μου..Και μετά αρχίζουμε γράψιμο! Καλή μας τύχη!!