Wake me up when September ends..

Καλημέρα!Γιατί η καλημέρα απ' το πρωί φαίνεται. Από τη μέρα που επέστρεψα είμαι άρρωστη στο κρεβάτι. Δεν μπορείτε να πείτε ίσως να κλέβω ακόμη λίγες μέρες ξεκούρασης. Αν και εάν με ρωτάτε θα προτιμούσα με χίλια να βρισκόμουν καλά στο γραφείο. Ανοίγω λοιπόν τα μάτια μου και αποφασίζω πως σήμερα είναι η μεγάλη μέρα. Νιώθω ελαφρώς καλύτερα-τουλάχιστον έτσι νόμιζα μέχρι που ξανάνιωσα τα συμπτώματα της λιποθυμίας την οποία έζησα μερικές μέρες πριν και μάλιστα εν ώρα πτήσης!-και λέω από σήμερα αρχίζει ο Γολγοθάς. Και μετά πάλι σκέφτομαι γιατί να τον ονομάσω Γολγοθά; Αφού μου αρέσουν οι περιπέτειες στα βουνά, ας το ονομάσω καλύτερα ταξίδι.."Γιατί η κάθε εμπειρία είναι μια περιπέτεια και όχι κάθε περιπέτεια εμπειρία". Αυτό είναι το μότο κάποιου πολύ καλού μου φίλου που εάν το σκεφτείτε λίγο θα δείτε πως έχει δίκαιο. Για να μη μιλάω μόνη μου το ταξίδι αυτό αφορά περίπου 100 σελίδες οι οποίες πρέπει να γραφτούν σε 4 εβδομάδες ακριβώς. Κι εγώ αντί να γράφω πυρετωδώς βρίσκομαι κατάκοιτη στο κρεβάτι. Αυτό σκεφτόμουνα ενώ έφτιαχνα το τσάι μου- αγγλικό με λίγο γάλα και μέλι δοκιμάστε το!- και η βροχή έπεφτε με δύναμη στο παράθυρο της σοφίτας μας. Τσάι πίνω ή πέτρα; Ρίχνω λοιπόν λίγο ξύδι στο βραστήρα γιατί έχει τη μαγική ιδιότητα να την σβήνει σαν σβηστήρι. Η αρχή είναι πάντα δύσκολη. Δεν έχω γράψει ούτε λέξη, εκτός από κάποιες μικρές αναφορές που έκανα για να μην χάνομαι. Γιατί λαβύρινθος είναι μη νομίζετε! Σκέφτομαι λοιπόν να αρχίσω με λίγο διάβασμα μπας και πάρω καμιά ιδέα. Το έχω ξανακάνει αλλά μάλλον τότε ήμουν καλύτερα προετοιμασμένη. Δεν με φοβάμαι όμως. Ο φόβος καταστρέφει οτιδήποτε προσπαθείς να χτίσεις. Το μόνο που ελπίζω είναι να μην επηρεάσω τους άλλους γύρω μου με τις κρίσεις που ξέρω θα με πιάσουν. Γιατί δεν μπορεί σίγουρα θα με πιάσουν. Μέχρι να σας τα γράψω αυτά χαμογέλασε και ο ήλιος. Πρέπει να δείτε τι παιχνίδια κάνει με το κυπαρίσσι έξω απ το παράθυρο..Λάμπουνε τα πάντα! Έτσι είναι όταν περάσουν οι δυσκολίες μετά τα βλέπεις όλα να λάμπουν και ξεχνάς εντελώς πως ήταν πριν από μισή ώρα που απειλούσε να καταστρέψει τον κόσμο. Αποφάσισα τελικά πως θα το πάρω χαλαρά και θα τα καταφέρω που θα μου πάει. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θα είναι ευχαριστημένος το 'χει ο χαρακτήρας του να το παίζει κάποιος.. Πάω να καθαρίσω το μυαλό μου με ένα μπάνιο..Λατρεύω το ήχο του νερού να χτυπάει το μέτωπο μου..Και μετά αρχίζουμε γράψιμο! Καλή μας τύχη!!

Θα 'σαι για πάντοτε το καλοκαίρι μου..

Back!!Να 'μαι πίσω λοιπόν..Κλείνω τα μάτια και μπροστά μου εμφανίζονται πανέμορφα τοπία δημιουργημένα από την αντίθεση της γαλαζιοπράσινης κρυστάλλινης θάλασσας με το άσπρο των βράχων που την περικυκλώνουν, ακούω τον παφλασμό των κυμάτων, τα γέλια των ΦΙΛΩΝ, τα τζιτζίκια και νομίζω πως είμαι ακόμα εκεί.. Στη μύτη μου έρχονται έντονες αγαπημένες μυρωδιές όπως του καλοψημένου κρέατος στα κάρβουνα, του τραπεζιού στρωμένο με ψαρομεζέδες, τη μυρωδιά του αντηλιακού και του αγαπημένου μου λουλουδιού από τον κήπο της γιαγιάς..Μου είχε κόψει ένα κλωνάρι την μέρα που έφευγα..φούλι.. Είναι μαγικό το πόσα πράγματα μπορεί να σου θυμίζει μια μυρωδιά..Το μυρίζω και στο νου μου έρχονται όλα εκείνα τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια στο χωριό μαζί με την αδερφή μου.. Μέρες χαράς!
Ελπίζω να μην αδίκησα κάποιον, πολύ λίγος χρόνος για πολλά αγαπημένα πρόσωπα.. Τελικά αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο καθένας πλέον σηκώνει το σταυρό του έχοντας ως βοηθητικές αλυσίδες όλα όσα ζήσαμε παλιά μαζί..Τίποτα καινούριο δεν πρόκειται να σβήσει τα όσα ζήσαμε μέχρι τώρα στη ζωή μας, και καλά και κακά..Τα καλά τα κρατάμε και ανατρέχουμε σ' αυτά για να μας γεμίσουν με δύναμη και αισιοδοξία..Για να μας χαρίσουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μας που θα μας κάνει να πούμε πως αξίζει να πολεμήσουμε και αυτή τη φορά..Τα κακά τα κρατάμε σαν ένα φάρο, που μας προστατεύει από τα βράχια όταν εμείς δεν βλέπουμε καθαρά και η θάλασσα μας παρασέρνει..Γιατί αυτό είμαστε, ένα καράβι που ταξιδεύει..Άλλοτε μέσα από γαλήνιες θάλασσες απολαμβάνοντας τα διαμαντάκια που δημιουργεί το φεγγάρι πάνω τους, και άλλοτε μέσα από φουρτούνες και τρικυμίες..Και όπως κάθε καλός καπετάνιος, μαθαίνουμε πως να οδηγούμε το καράβι μας μέσα από εμπειρίες, αφού η πρώτη φουρτούνα πάντα θα είναι και η πιο δύσκολη.. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που αληθινά νοιάζονται για μας.. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους αφήσουμε να ταξιδέψουν μαζί μας.. Δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι καλύτεροι καπετάνιοι από μας, αλλά ίσως να έχουν ζήσει εκείνη την περιπέτεια που σε εμάς λείπει και κάνει το ταξίδι μας πιο δύσκολο..
Γι' αυτό έχω φίλους. Και μάλιστα πολλούς. Πιστεύω ακράδαντα στη δύναμη των ανθρώπων. Με μια λέξη, μια φράση, ένα χαμόγελο μπορούν να σου αλλάξουν τη μέρα σου. Λατρεύω να συζητώ μαζί τους, να μαθαίνω εμπειρίες και προβλήματα τους και φυσικά όπου μπορώ να βοηθώ.. Και για αυτά όλα που μου προσφέρουν τους αγαπώ.
Ξαπλώνω πλέον όχι στην ξαπλώστρα της παραλίας αλλά στο κρεβάτι μου και όχι περιτριγυρισμένη από εκείνους αλλά από τοίχους.. Παρόλα αυτά ακόμη και τώρα μια ηλιαχτίδα μου γαργαλάει το χέρι κάνοντας το να μοιάζει φτιαγμένο από χρυσόσκονη..όπως και εκεί..Λες και είναι εκείνοι και μου στέλνουν λίγο από τον ήλιο που λούζει τώρα τα κορμιά τους στη παραλία για να μου δώσουν δύναμη να πω πως μια φουρτούνα είναι και αυτός ο μήνας και θα περάσει..Γιατί έτσι είναι οι φίλοι, πάντα βρίσκουν τον πιο περίεργο τρόπο να σου δείξουν πως πάντα είναι εκεί!!

Μετράω τις μέρες, μετράω τις ώρες, μετράω τα κύματα..

Όσο περνούν οι μέρες γίνομαι όλο και πιο χαρούμενη:-) Φεύγωωωω για διακοπές.. Έχουνε μείνει 4 μερούλες μόνο.. Και εγώ ακόμη δεν έχω αγοράσει μαγιό, αύριο πρέπει να πάω οπωσδήποτε..το άσχημο είναι πως θα πρέπει να το ξεθάψω μέσα από τρικά αφού τα καταστήματα έχουν φορέσει ήδη τα χειμερινά τους εδώ..Αλλά μην φοβάστε δεν πρόκειται να με χαλάσει αυτό..Ακόμη και σήμερα που το αφεντικό είχε "ξεχάσει" το project που μου είχε βάλει και με τόσο κόπο και χρόνο του το πήρα τελειωμένο, ακόμη και όταν μου ζήτησε ένα καινούριο (ξέροντας πλέον πως και αυτό θα το ξεχάσει) δεν με ένοιαξε τόσο.."Δεν γαμιέται σε λίγες μέρες εγώ θα είμαι στον παράδεισο, στη παραλία και θα χαμογελώ μέχρι να πονέσουν τα μάγουλα μου.."

Δεν λέω, και εδώ καλά περνάμε..Το σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν απλά υπέροχο..Νομίζω πως μπορώ να χαρακτηρίζω πλέον αυτές τις 2 μέρες του σαββατοκύριακου αληθινό θησαυρό..Κάνουν θαύματα σας λέω..Με ξεκουράζουν απίστευτα και μου στέλνουν μια μυστήρια δύναμη για να αρχίσω και πάλι τη βδομάδα μου..Λοιπόν αυτό το Σάββατο, μπήκαμε μέσα σε ένα από τα πιο ξακουστά παλάτια, αυτό της βασίλισσας Ελισάβετ..Το buckingham είναι πλέον ανοιχτό για το κοινό και όπως όλα τα μικρά κοριτσάκια που κάποτε ονειρεύονται να γίνουν πριγκίπισσες, άδραξα την ευκαιρία. Είχα περάσει αρκετές φορές απ' έξω και για να λέμε και του στραβού το δίκαιο δεν με εντυπωσίαζε..Όταν όμως μπήκα μέσα....Τώρα τι να σας πω..Ζούνε σε άλλο κόσμο.. Πρώτο δωμάτιο υποδοχής, Ροζ δωμάτιο υποδοχής, πράσινο δωμάτιο υποδοχής, δωμάτιο μουσικής, δωμάτιο θρόνου, δωμάτια, δωμάτια, δωμάτια..Αξίζει να το δεις!! Βέβαια το καλύτερο ήταν πως ήμουνα μαζί του και όπως πάντα όλα φαίνονται πιο ωραία όταν είμαι μαζί του..

Αα το καλύτερο της βδομάδας δεν σας το 'πα..Μέσα της βδομάδας λοιπόν γυρνάω εγώ πιο νωρίς σπίτι και μου 'ρχεται η όρεξη να μαγειρέψω..Μου αρέσει το μαγείρεμα αλλά συνήθως είμαι πολύ κουρασμένη για το μαγείρεμα του βραδινού..Αυτή τη φορά όμως το έκανα με πολλή όρεξη..Μας έφτιαξα μπιφτεκάκια που δεν θα τα έλεγες και άσχημα..Χτυπάει μετά το κουδούνι και τρέχω να ανοίξω και ξαφνικά συνειδητοποιώ πως το κουδούνι, μου το χτύπησε μια τεράστια πανέμορφη ανθοδέσμη..Ακόμη μυρίζει το σπίτι! Φυσικά πίσω από την ανθοδέσμη ήταν το πλατύ υπέροχο χαμόγελο του που με κάνει να ξεχνώ τα πάντα..

 Σας αφήνω τώρα να χαθώ μέσα στην αγκαλιά του μέχρι την μέρα που θα μπω στο αεροπλάνο.... :-)

Βράδυ Τρίτης..

Κάθομαι στο σπίτι μόνη περιμένοντας τη συγκάτοικο να γυρίσει απ τη δουλειά..Γιατί η ζωή απλά θέλει πάντα δύο..Έχω μαγειρέψει μια ωραία μακαρονάδα, μυρίζει κιόλας μου σπάει τα ρουθούνια..Μαζί με λίγο άσπρο κρασάκι θα είναι το τέλειο δείπνο για μια κουραστική Τρίτη.. Ακούω και Love, τα αγαπημένα μου τραγούδια παίζει απόψε..Δεν γράφω για κάποιο λόγο αυτή φορά, απλά επειδή με χαλαρώνει.. Είχα τα νευράκια μου πάλι απόψε αλλά όπως βλέπετε βρήκα μικρά βαρίδια για τη μπάρα μου και οφείλω να ομολογήσω πως νίκησαν τη κακιά δύναμη:) Έχω κουραστεί με το πλέον πολυσυζητημένο θέμα των τελευταίων μηνών..Τριγυρνά συνέχεια στο μυαλό μου ότι κι αν κάνω.. "Τι θα κάνω του χρόνου και αν θα γυρίσω πίσω στη πατρίδα"..Ειλικρινά δεν μπορώ να αποφασίσω, εάν έχει κάποιος καμιά επιφοίτηση ας μου την πει!! Μετά από 4 χρόνια πρέπει πάλι να αποφασίσω εάν θα αφήσω πίσω μου τον άνθρωπο που αγαπώ για να αλλάξω χώρα..Μόνο που τότε έφευγα αλλά τώρα επιστρέφω..Και βέβαια για διαφορετικό, με χίλια καλύτερο, άνθρωπο..Έχω αποκτήσει τις καλύτερες εμπειρίες, έχω ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ, έχω γελάσει/κλάψει/ξενυχτήσει με την καλύτερη παρέα που μπορεί κάποιος να φανταστεί και έχω δει πράγματα και θαύματα σε αυτή την χώρα..Έμαθα να είμαι ανεξάρτητη και να κάνει αμέτρητους φίλους από το πουθενά..Οι οποίοι όμως μου λείπουν τρελά γιατί αυτοί έχουν ήδη πάρει την απόφαση τους..Τελικά τι είναι πιο σημαντικό; Καριέρα, λεφτά, έρωτας, φίλοι ή οικογένεια; Ή μήπως το καθένα έχει τη δική του χρονική περίοδο που δικαιωματικά παίρνει το πρωτείο στη ζωή μας; Κι αν είναι έτσι ποιου ο καιρός είναι τώρα; Είμαι σίγουρη πως όπως συμβαίνει πάντα κάτι θα συμβεί που θα με οδηγήσει αμέσως στη απόφαση μου..Εύχομαι όμως να μην πληγώσω κανένα συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου.. Καλή μας όρεξη!!