Κι αν μεγάλωσα..

Απόψε είχα γίνει ξανά παιδί!!Πήγα σε τόπους όπου συχνάζουν πιτσιρίκια της ηλικίας "μέχρι της 12 να είσαι σπίτι". Μακάρι να ήμουνα ακόμα σε εκείνη την ηλικία! Έπρεπε να βλέπατε πόση ζωντάνια κρύβουν μέσα τους και πόση χαρά μπορεί να πάρουν από κάτι τόσο ασήμαντο όπως το να μαντέψουν σωστά ένα χρώμα. Τελικά έπρεπε να το διασκεδάσω λίγο περισσότερο απόψε..διότι είμαι σίγουρη πως μέχρι την επόμενη φορά που θα βρεθώ σε ένα τέτοιο μέρος θα μου είναι ακόμη πιο δύσκολο να αφήσω τον εαυτό μου να γίνει παιδί, να νιώσει ότι δεν υπάρχουν πρέπει, ότι δεν πρέπει να δείχνει σοβαρός για να τον λάβουν υπόψη οι άλλοι. Είμαστε όσο νιώθουμε ή όσο μας επιτρέπουν να νιώθουμε; Το χειρότερο απ' όλα όμως ξέρετε πιο νομίζω ότι είναι; Ότι δεν ευχαριστιόμαστε με τίποτα! Ότι όταν τα έχουμε πλέον όλα ή θα θέλουμε κι άλλα ή θα φοβόμαστε μη τα χάσουμε. Και το μυαλό όταν φοβάται φτιάχνει πολύ τρελές ιστορίες. Ιστορίες που πολύ δύσκολα θα συμβούν, αλλά εμείς είμαστε σίγουροι πως συμβαίνουν. Γιατί να μην είμαστε κ εμείς τόσο χαρούμενοι που έχουμε τόσους λόγους για να είμαστε ευτυχισμένοι; Γιατί να προσπαθούμε πάντα να βρούμε τρόπους να πείσουμε τον εαυτό μας πως δεν του αξίζει να είναι ευτυχισμένος; Διότι κάποιες φορές αυτό νιώθω. Πως κάποιος άλλος σαφώς καλύτερος από μένα θα βρεθεί να μου πάρει όλες μου τις χαρές. Και τότε όμως θα είμαι δυστυχισμένη που πέρασα όλες εκείνες τις τέλειες στιγμές προσπαθώντας να βρω τρόπους να μην μου τις κλέψουν. Είναι σαν ένα καλό φόρεμα που δεν το φοράς για να μην το χαλάσεις και στο τέλος δεν το φοράς ποτέ. Η μεγαλύτερη δύναμη είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου και να βλέπεις τη ζωή με θετικό μάτι ελπίζοντας για το καλύτερο.  Όπως ακριβώς κάνουν και τα πιτσιρίκια χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Τουλάχιστον η βραδιά μου έκλεισε με μια τεράστια κούπα παγωτό χωρίς να σκέφτομαι για τα κιλά που θα πάρω..Είναι κι αυτό μια αρχή! :)